De harde realiteit

In de gîte gisteren was het gezellig met 5 fransen  en 4 Nederlanders. Er werd heerlijk voor ons gekookt, eerst pompoensoep, daarna schapenvlees van eigen boerderij, dat uren had staan sudderen met aardappels in een heerlijke saus. Er was wijn, water en bier. Ik was blij dat ik van het pelgrimspad af was. Geen stempel meer in de credential.
Ook ben ik pas om 7 uur opgestaan na een nacht met voldoende slaap.
Gisteren vielen de beklimmingen me eigenlijk tegen. Maar ik kon ze doen.

Vandaag had ik een valse start. (Ik moest na 5 minuten nog terug om mijn broodjes op te halen). Er staan 5 beklimmingen op het menu. En het ging het gelijk vanaf de start al ca 300 meter steil omhoog. Maar dat was nog te doen.

Daarna daalde de weg wat en kwam de tweede klim van de dag. Die was ook steil en aan het eind had ik eigenlijk geen kracht in de benen meer. Ik was echt blij dat die klim voorbij was. Op het laatst had ik zelfs geen coordinatie meer over mijn voeten. In een soort zadeldal volgde ik, dacht ik, de enige weg die er was. Na drie kilometer wandelen kwam ik erachter dat ik, na de tweede klim gelijk rechtsaf had moeten slaan naar de hoofdklim. De Occcabé. Na heel goed de kaart, en mijn navigatie bestudeerd te hebben wist ik dat ik mooi op een weg liep óm de hoofdklim heen.

Wat was ik blij. Ik had op geen enkele manier de kracht gehad om die derde klim te doen. En nu had ik bij toeval een enorme shortcut genomen. Ik kon rustig verder wandelen en drie kilometer later de GR 10 weer vervolgen.
Natuurlijk kwamen de vierde en vijfde klim van de dag nog op mijn pad, maar daar had ik nu tijd genoeg voor om daar zeer rustig over te lopen.
Maar de conclusie van vandaag is duidelijk. Ik kan niet veel meer dan duizend hoogtemeters aan. En op de GR 10 heb ik in veel etappes veel meer dan 1000 hoogtemeters te gaan. Natuurlijk kan ik nog zeggen dat ik aan het klimmen moet wennen, maar het verschil lijkt me te groot. Morgen is er een etappe waar het vooral om laag gaat. Dan denk ik dat ik een rustdag inlas. Daarna wil ik proberen om in ieder geval nog wel een stuk of vier etappes te doen, zodat ik in een iets grotere plaats kan eindigen.

De gîte van vandaag is in een ski-oord.
Het is een zeer goed voorziene gîte, het kost bijna niets, ik heb een single room, ik was hier eerst ook nog alleen, nu niet meer. Er zijn drie zeer schone douches en er is een moderne keuken. Bij het zien van deze perfecte slaapgelegenheid kreeg ik meteen weer energie om naar het kruideniertje te gaan, die open is op zaterdag in een leeg skigebied(hoe kan dat nou in Frankrijk) en inkopen te doen voor een heerlijke zelfgemaakte macaroni. En mijn klimfalen lijkt hierdoor ook al minder belangrijk.

20 kilometer, 1400 meter stijgen, 700 dalen
bergen: Ithurranthuru 820, Occabé, 1456, Heguichouria, 1348