Het laatste nomadenvolk

Terwijl ik weer zit te zweten in de gers door het net opgestookte houtvuur begin ik weer met het verhaal van vandaag. Vanmorgen zijn we vertrokken uit het Terkhiin Tsagaan Nuur park. We reden eerst weer langs de vulkaan door het enorme lava veld en na overleg met de reisleidster hebben we besloten dat de vulkaan 8000 jaar geleden voor het laatst aktief was.
We hebben even het grote witte meer gezien en daarna begon onze reis naar de noordgrens van Mongolië met Rusland, daar doen we twee dagen over. De route gaat over zandwegen en deels over karresporen en we halen zo nu en dan grote kuddes vee in, die ook in noordelijke richting trekken. Dat hebben we de laatste dagen ook gezien.
In de loop van de dag rijden we ook langs plekken waar vrouwen die voor de kuddes uitreizen hun gers weer aan het opbouwen zijn.
Kortom: we zitten midden in de jaarlijkse trek van de Mongolen naar hun noordelijke weidegronden. De dorre zuidelijke velden worden verruild voor de noordelijke waar de sneeuw nu gesmolten is en het gras groen. Dit zal morgen ook nog wel zo zijn, tot we bij het Khövsgöl meer aankomen. Dit zal wel het laatste land zijn waar zo massaal nomaden wonen. We overnachten vandaag in Shine Ider, dat is daar niet zo ver vandaan, maar de weg wordt morgen erbarmelijk is ons verteld. Hier kunnen we op de hellingen aan de andere kant van de vallei prachtig zien hoe kuddes schapen, jaks, geiten en paarden door herders en honden worden voortgedreven.
Tot morgen