Naar het ziekenhuis

22 september.

We vertrokken weer vroeg. Niet meer in Jeeps, maar weer in een personenbus. Halverwege de reis wilden we nog een natuurpark bezoeken voor een wandelling, daarna moesten we nog een stuk met heel veel roadblocks. Dus: vroeg weg!!

Anet

Een van mijn medepassagiers voelt zich niet goed. Hij is vanmorgen met een antibiotica kuur begonnen. Hij heeft koorts en slaapt veel. Hij weet nauwelijks waar hij is.
Tja, de reisplannen moeten we wat veranderen, we moeten langs een dokter. Dat is weer een nieuw avontuur. Drie uur rijden naar een hospitaal, min of meer op de route.

Uiteindelijk is de diagnose van de dokter uitdroging, gelukkig geen covid of malaria. Mijn indruk van de gezondheidszorg in Madagaskar is erg gestegen.

Er was een dokter in het hospitaal, de diagnose overtuigend, alles functioneerde naar behoren. Ook de kraamafdeling leek goed te functioneren.

We moesten nog wat medicijnen halen, maar daarna konden we verder. Zonder te veel tijdverlies.
Onderweg zijn we eerst gestopt bij het PARC NATIONAL ZOMBITSE UOHIBASIA

waar we kameleons zagen en een soort nachtlemuur die alleen in dit park voorkomt.

kameleon, van boven naar beneden in het midden.

Als tweede zijn we ook nog gestopt op een plaats waar mensen naar safier groeven. Werkelijk imponerend. Ze graven met de hand een put van 20 meter diep.

de mijnwerkers gaan de put in.

En dan andere horizontale tunnels, op zoek naar geluk. Het er naartoe lopen was al bijzonder, elke paar meter een nieuwe verticale schacht, levensgevaarlijk. We hebben een tijdje met de jongens gepraat, ze vonden het prachtig ons alles uit te leggen. Natuurlijk vond Anet in hun afval direct een stuk topaas, ze mocht het zomaar houden.
Als derde activiteit gingen we naar een  speciale plaats voor een zonsondergang (bij een door de wind uitgeslepen raam op het westen).

Dat viel enorm tegen.
We kwamen daarna weer in het donker bij ons hotel aan. Gelukkig voelen Anet en ik ons nog steeds goed.