De tweede etappe

Vandaag vroeg opgestaan. Geen rustdag of halve etappe, maar weer 22 kilometer gelopen. Het grote klimwerk zat vandaag gelijk al bij de start in de etappe. 6 martinitorens hoog. Die kant van de berg lag nog mooi in de schaduw, en het was nog vroeg, dus het was ondanks de spierpijn en zware bepakking goed te doen.

Daarna een afdaling naar Sara,
Een prachtig klein plaatsje. Waar de jeugd niet aan het voetballen was, maar een soort baskisch squash speelde (pelota). Midden in het centrum.

Er was gelukkig een mooi klein supermarktje, zodat ik weer brood, fruit en een blikje tonijn kon kon kopen. Dan kan ik weer een dag vooruit. De Basken zijn echt wel anders dan de Fransen en de Spanjaarden. Echt een andere taal en andere gewoontes. Als die Britten zelfstandig mogen worden, waarom de Basken niet? Andorra is toch ook een klein zelfstandig staatje.
Ik verliet Sara via een straatje uit de oudheid

De weg naar Ainhoa was 12 km, allesbehalve vlak, maar wel heel mooi, langs allerlei beekjes

en door oude bossen met zeer mooie bomen.

Uiteindelijk ben ik nu in Ainhoa gekomen. Ze zeggen dat dit het mooiste dorpje van Frankrijk is. Dat weet ik natuurlijk niet, maar mooi is het zeker.

Misschien blijf ik hier wel een dag, dan kan ik het goed bekijken. Mijn voeten kunnen ook wel een dag rust gebruiken, ik heb op beide voeten blaren. De volgende etappe bevat de moeilijkste afdaling van de hele GR10, dus misschien kan ik beter een dagje rusten. Ik zie morgenochtend wel. In de loop van de week zou het ook weer gaan regenen, met slecht weer kan ik daar ook beter niet naar beneden gaan. Dus misschien toch maar morgen.
Hier in Baskenland is het zo dat een gîte een ruimte is waar je met meerdere mensen op een zaal slaapt. Maar je hebt geen maaltijden, ook geen handdoeken. Dat is veel goedkoper, en komt mij dus beter uit dan in die chambres a hôte. Als handdoek heb ik dan masr een t-shirt gebruikt. Ik heb er geen bij me.

Tot morgen