Het baskische bos

De reis gaat verder eindeloos,
Weg van de deur waar hij begon.
Ik moet hem volgen rusteloos,
Tot ver achter de horizon.

Tolkien schreef reisverhalen over gebeurtenissen van bijzondere personen op prachtige plekken. Ik ben nu op zo'n plek geweest.

La forêt basque entre Olhette et Ainhoa

Híj is mij aan het aankijken, een beetje verbaasd, maar vooral zelfvoldaan. Hij oogt zeker niet bang, niet zoals de reeën in Nederland, die altijd de angst in hun ogen hebben, bang als ze zijn om als groep getalsmatig uit te komen boven de haagse norm voor het aantal reeën per vierkante kilometer en daarom afgeschoten te worden.
Nee, dit grote hert straalt blijheid uit, geluk over wat en wie hij is, trots op zijn gewei en het bos waarin hij leeft. Misschien is hij verbaasd dat ik verbaasd ben? Hij doet een paar gracieuze stappen, als een uitnodiging aan mij, om achter hem langs zíjn bos te betreden, voorwaarts. Maar misschien doet hij die paar stappen vooruit gewoon om indruk te maken op de hinde die hij en ik honderd meter verderop zien staan. In ieder geval ben ík onder de indruk van zíjn verschijning. Ik loop het bos in, onmiddellijk gegrepen door de geur, energie en kracht die om me heen heerst. Het ruikt vochtig, overal is wel water, er stromen beekjes, er liggen plassen op het zandpad waarover ik loop, aan beide kanten van het paadje staan varens en er druppen dikke druppels van de bladeren. Maar dit bos ruikt naar levenskracht. Dit is niet zo'n nederlands bos waar de bomen keurig op rijen staan als zerken op een kerkhof, allemaal even groot en allemaal met rechte stammen, waar ze doodstil staan te wachten tot ze twintig jaar zijn en omgehakt kunnen worden omdat dat het beste is.
Nee dit is echte, vrolijke levenskracht. Het bos is reusachtig, het ademt, het straalt een kracht en energie uit die je alom voelt. Alles is hier overvloedig. Het water borrelt niet, maar spuit uit de vele bronnen die ik tegenkom, zingend: drink mij, drink mij, drink mij. Het water uit de bronnen oogt als levenselixer en smaakt naar nectar.
De stromende beekjes maken een betoverend geluid, en dat, aangevuld met het vrolijke gezang van mij onbekende vogels, wekt helemaal het idee op van de zingende sirenes van Homerus. En het geheel geeft mij een overweldigend gevoel van dankbaarheid dat ík hier mag zijn. Overal liggen grote keien, stenen en rotsen, ruw, rommelig en ruig. Ook zij stralen een ontembare, ongepolijste, ongerichte en ongeorganiseerde kracht uit, een heel andere kracht dan de nederlandse bakstenen en de, op hun grootte geselecteerde, kiezelstenen.
Maar de bomen, vooral de bomen zijn fenomenaal en majestueus. Ze zijn twee, drie, wie weet vier keer zo oud als de alleroudste bomen in Nederland. Ze zijn niet opgesnoeid, groeien zoals zij willen in hun bos. Ze stralen enorme energie uit. En er zijn er honderden. Je kunt hun eeuwenoude wijsheid voelen zonder ze aan te raken. Je kunt er, zelfs al zou je het willen, niet aan ontkomen. Het is een prettige, mystieke energie.

Het verjaagd het gevoel van vermoeidheid dat in mijn lichaam aanwezig is, het geeft me weer zin om verder te wandelen, nieuwe paden te betreden. In dit bos kun je gelukkig zijn!
Na een paar uren door dit bos met deze enorme woudreuzen en hun twintig meter lange takken te hebben gewandeld, kost het me geestelijk enige moeite me aan de kracht van deze plek te ontworstelen, het bos te verlaten en Ainhoa binnen te lopen.
Ik ben in één keer weer in 'mijn' wereld.

Kees Mulder,  de dag van de Heilige Maagd 2019