Slatmanskoek

Wil had een heerlijk ontbijt voor mij klaarstaan, we hebben nog een uur aangenaam zitten praten tot het echt tijd werd om weer op pad te gaan. Ik vertrok met een miezerregen, dat was niet zo erg, later kreeg ik afwisselend wat zon en regen, de wind was echter, net als gisteren, hard tegen, daar had ik op een gegeven moment wel genoeg van.

Vandaag ben ik geen andere Pieterpadwandelaars tegengekomen. Eigenlijk überhaupt geen andere wandelaars. Gelukkig is dit stuk Pieterpad ook weer meest over verharde wegen, alle zandpaden zijn moeilijk te belopen. Het is te koud om op een bankje te pauzeren, ik ben (dus bij toeval) in één keer doorgelopen naar het mooiste gedeelte van de route.
Dat is Gramsbergen, een vergeten stadje, dat er nog erg authentiek uitziet. Ooit woonden hier voorouders van mij, nu is het onderdeel van de gemeente Hardenberg.

de kerk van Gramsbergen

Er is een museum, die toevallig open was op het moment dat ik er langs kwam.
Ik had echt behoefte om even te zitten, dus heb in het museum gevraagd of ik daar een kopje koffie kon drinken. Dat kon. Het museum wordt gerund door zo'n 50 vrijwilligers, ik mocht koffiedrinken en Slatmanskoek eten aan de raadstafel van de voormalige gemeente Gramsbergen en zitten op de antieke burgemeesters stoel.

De vrijwilligers vertelden vol trots over hun museum en over de geschiedenis van Gramsbergen. Ik heb daar zeker een uur naar geluisterd, ik vond het heel interessant.

(Een oud kabinet met linnengoed)

Daarna ben ik doorgelopen naar Hardenberg en met trein en bus weer naar Zuidlaren gegaan.

Volgende week loop ik weer twee etappes, van Hardenberg naar Ommen en van Ommen naar Hellendoorn.

Groeten, Kees