De laatste dag in U.B. 8-6-2018
8 juni 2018 - Ulaanbaatar, Mongolië
'S ochtends kunen we rustig ontbijten, spullen pakken en afscheid nemen van onze ger. Uiteindelijk was ik toch gewend geraakt aan de lage deuren en gammele éénpersoons bedden.
In drie weken Mongolië hebben we meer gezien van Mongolië dan de meeste Mongolen in hun hele leven.
Het is twee uur rijden naar U.B. en ik moet, zoals de hele reis, denken aan het liedje van drs P. (De dodenrit). Gelukkig eindigd onze rit anders. In U.B. slapen we in hetzelfde hotel als dag 1. We droppen gauw onze bagage in het hotel en gaan op weg naar een hele grote department store voor wat inkopen, maar dat valt tegen. Na de late lunch, gaan Anet en ik met twee anderen naar een klooster vlak bij ons hotel, het Dashchoylin Monastry, dit blijkt een waanzinnige verrassing. Het is een klooster dat niet door de Russen is gesloopt maar 60 jaar als opslag voor kermiswagens is gebruikt. Het is het enige resterende klooster dat uit grote gerachtige gebouwen bestaat, van hout, gebouwd rond 1790. Geen Chinese invloeden te zien, geen Tibetaanse, maar helemaal Mongools. Als figuren geen olifanten of draken, maar vuurspuwende rendieren en dikke honden. Er is geen enkele tourist, behalve ons vieren, en als we rustig in een tempel zitten, zien we een rij van burgers één voor één bij een monnik langsgaan, aan hem wat geld geven, waarna de monnik even gaat zingen, of uit een stapel boeken een wijsheid opdiept.
Dit is echt een super einde van onze reis en zeer voldaan lopen we naar ons hotel om onze tassen te herpakken voor de lange reis naar huis.
'It is wise to blame others for one's own faults and swear the heavens for calamities'
Dit was het laatste verhaal van deze reis.
In drie weken Mongolië hebben we meer gezien van Mongolië dan de meeste Mongolen in hun hele leven.
Het is twee uur rijden naar U.B. en ik moet, zoals de hele reis, denken aan het liedje van drs P. (De dodenrit). Gelukkig eindigd onze rit anders. In U.B. slapen we in hetzelfde hotel als dag 1. We droppen gauw onze bagage in het hotel en gaan op weg naar een hele grote department store voor wat inkopen, maar dat valt tegen. Na de late lunch, gaan Anet en ik met twee anderen naar een klooster vlak bij ons hotel, het Dashchoylin Monastry, dit blijkt een waanzinnige verrassing. Het is een klooster dat niet door de Russen is gesloopt maar 60 jaar als opslag voor kermiswagens is gebruikt. Het is het enige resterende klooster dat uit grote gerachtige gebouwen bestaat, van hout, gebouwd rond 1790. Geen Chinese invloeden te zien, geen Tibetaanse, maar helemaal Mongools. Als figuren geen olifanten of draken, maar vuurspuwende rendieren en dikke honden. Er is geen enkele tourist, behalve ons vieren, en als we rustig in een tempel zitten, zien we een rij van burgers één voor één bij een monnik langsgaan, aan hem wat geld geven, waarna de monnik even gaat zingen, of uit een stapel boeken een wijsheid opdiept.
Dit is echt een super einde van onze reis en zeer voldaan lopen we naar ons hotel om onze tassen te herpakken voor de lange reis naar huis.
'It is wise to blame others for one's own faults and swear the heavens for calamities'
Dit was het laatste verhaal van deze reis.
