Wooden Heart
10 mei 2022 - Mussidan, Frankrijk
Ik heb heerlijk geslapen in Chateau Puy-Ferrat. Ik voelde me echt de Hertog van het kasteel. Het ligt wel erg afgelegen, alle gebouwen zijn open, nergens is iemand. Van sommige gebouwen staat zelfs de voordeur open. Nee dat kunnen we in Nederland echt niet zo meer doen.
's Avonds, 's nacht en 's ochtends vroeg heerste een er oorverdovende stilte. De geluiden die vanaf de volgende heuvel zo af en toe te horen waren versterkten juist de stilte nog meer.
Ik knoop mijn extra paar schoenen in een plasic zak achter onder mijn rugzak en achter boven, in een (groenige) stoffen tas eten voor onderweg en eventueel ook avondeten.
I don't have a wooden heart. Dat lied heb ik onder het wandelen de hele dag in mijn hoofd. Ik heb het een paar keer gezongen, en ook minstens twee keer op You Tube ogezocht. Vandaag gaat de route namelijk naar Mussidan, 24 kilometer verderop.. En volgens mij, zingt Elvis dat!
Ik loop een tijd lang met een française uit Parijs, Emily. Zij loopt enorm rustig, of eigenlijk, gewoon super langzaam. Ik vind het wel een goede oefening voor mij om met haar te lopen, in het kader van mijn onthaasting.
Na 4 uur samen met haar gewandeld te hebben (zij gaat op bezoek bij familie in Mussidan) bedenk ik me dat ik in haar tempo nooit op tijd bij de gîte waar ik gereserveerd heb aan zal komen. De gîte waar ik vandaag slaap heeft een verplichte aankomsttijd van 16:00. No sooner, no later. Onthaasting of niet, ik wil wel op tijd komen. Dus ik zeg redelijk plotseling "au revoir" en verdubbel mijn tempo.
Ik was 10 minuten voor vier bij de gîte, en moest inderdaad nog 10 minuten wachten voor er iemand langskwam met een sleutel om de pelgrims van vandaag binnen te laten. Naast mij is hier een groepje van drie franse dames. Ik heb een eigen kamer.
Au revoir.