Sainte-Foy-la-Grande

Vandaag heb ik de gewone wandelschoenen weer aan. Ze hebben nu een link met mijn schoonvader, eigenlijk wandelt hij nu stap voor stap een beetje mee, dat is wel een leuk idee.
Gistermiddag laat kwamen nog twee gezette Fransen bij de plek waar ik overnachtte aan, ze hadden het behoorlijk zwaar met de warmte, en de route. En ík kreeg weer het vooruitzicht op een nacht met drie mannen op één kamertje. In de B&B kregen we een heerlijk diner, het toetje was natuurlijk een coupe aardbeien. Het kan ook niet anders in het plaatsje Fraisse.

zoete aardbeien

Na twee dagen wandelen en praten met Emilie, een aardige parisienne, liepen onze paden echt uiteen. Ik loop weer alleen. Jammer. Maar eigenlijk is dat ook een van de essentiële dingen van het Camino, het leren kennen van aardige mensen.

Ik ben heel vroeg opgestaan om de hitte voor te zijn, maar het miezert?! !? een beetje. De hele ochtend blijft het bewolkt en dreigend, maar mijn regenjasje heb ik wel weer uitgedaan toen ik wat kersen plukte.

kersen in de boom

Bij het lopen blijf ik proberen me te onthaasten. Elk kwartier denk ik weer hoho, rustig aan, en dan halveer ik mijn snelheid. Maar een kwartier later bedenk ik me dat ik alweer veel sneller ben gaan lopen en moet ik opnieuw mijn snelheid halveren. Weet iemand nog een truc om niet steeds sneller te gaan lopen? Vandaag lukt het me wél om veel pauzes te houden.

keitje met boodschap langs de weg

Toch ben ik al om twee uur bij de gîte van vandaag, deze heeft uitzicht over de Dordogne, ik zal nog een paar uur ergens langs de Dordogne pauze houden, dan kan ik rustig weer een paar etappes plannen en dit schrijven.

La Dordogne