Bijna het Paradijs

Vandaag een stukje over twee dagen (gisteren geen internet). Ik heb een beetje gemengde gevoelens over de tocht die Katja en ik gemaakt hebben. Ik zal beginnen met de negatieve dingen, dan kan ik daarna het positieve terug laten komen. Dit Nationaal Park willen de Chilenen mooi houden. Ze vragen bezoekers een hele hoge entreeprijs.

Er zijn een paar berghutten in het park, voor een slaapplaats in een slaapzaal vragen ze exorbitante bedragen. Hetzelfde geldt voor eten en drinken. Ook moet je dat al een halfjaar van te voren boeken, anders zijn de berghutten vol. Er zijn een paar echte hotels, die vragen meer dan € 1000,-- per nacht! Toch blijven er heel veel toeristen komen. Deze vijfdaagse 'W tocht' is zo waanzinnig populair, dat veel erg rijke 'westerse' mensen er veel geld voor over hebben.

Katja en ik vertrokken om 7 uur 's morgens met de bus uit Puerto Natales. We waren dus niet alleen. Zo'n vijftig bussen vertrokken tegelijkertijd om in een lange kolonne naar de ingang van het park te rijden. Een tocht van twee uur. Daarna enorme rijen voor de ingang, contrôles van tickets en paspoorten, daarna de shuttle-bussen die je verder het park inbrengen. Na het uitstappen uit de shuttle bus die Katja en ik genomen hadden werd het anders. 

Weg was de massa. Ruimte, rust en een prachtig landschap. In het begin liepen er nog veel mensen om ons heen, maar na een aantal splitsingen werd dat steeds minder. En het landschap werd steeds mooier. 

Na twee uur bereikten we de plaats waar we later zouden slapen. Onze reservering bleek niet te zijn doorgegeven. Na het nodige contact met het hoofdkantoor kregen we excuses en een plaats op de slaapzaal. Iemand anders naam werd gewoon doorgestreept!! We konden al onze bagage achterlaten. Terwijl we onze meegebrachte lunch aten ontmoetten wij een amerikaans vader die met zijn dochter op reis was, van dezelfde leeftijd als Katja en ik, grappig hè?

Daarna gingen we verder naar ons doel; het uitzichtspunt over het meer van LasTorres met de torens erachter.

Waarschijnlijk is dit het mooiste uitzicht dat ik ooit gezien heb. Een prachtig groen meer, daarachter een donkere bergwand met lichte stukken van een andere steensoort daardoorheen, drie bergen van verschillende soorten steen daarachter en daarboven de drie torens. Dit alles voorzien van de nodige witte plekken sneeuw. Het was veel mooier dan ik had verwacht: geen hoop stenen op elkaar, maar een schitterende, unieke, veelkleurige creatie, een soort goddelijke schepping. De weg terug naar de slaapzaal was zwaar, we waren moe. Het kost me moeite 1000 meters hoogteverschil op één dag te maken.

Bij de berghut gingen we zitten aan een tafel bij twee andere mensen. Toen die erachter kwamen dat ik Nederlander was, vroegen ze mij, of ik degene was die hun slaapplaats had ingepikt. Ze hadden een tent ter vervanging van hun slaapzaalplek aangeboden gekregen. Het waren aardige Nederlanders, Martijn en Rita, en we hebben een paar uur met hen zitten praten.

Vanmorgen bij het opstaan waren de torens in de opkomende zon goudgeel verlicht als een soort wachters van het paradijs. Ik had weer nieuwe energie gekregen en had wel zingend en huppelend naar de ingang van het park terug kunnen gaan.

Tot morgen.